Kadir
New member
Hapishanede Tecrit Ne Demek? Bir Yalnızlığın Hikayesi
Selam dostlar,
Bugün sizlerle uzun zamandır içimde taşıdığım bir hikâyeyi paylaşmak istiyorum. Belki bir filmden değil, ama hayatın ta kendisinden süzülmüş bir hikâye bu. Konusu biraz ağır, ama eminim hepiniz bir yerinden kendinizi bulacaksınız.
Hapishanede “tecrit” denilen şeyin ne anlama geldiğini hep kitaplardan ya da haberlerden okuruz. Ama ya o duvarların ardında bir insanın ruhunda neler yaşandığını, o sessizliğin içinde yankılanan tek bir nefesin bile nasıl çığlığa dönüştüğünü hissetsek?
İşte bu hikâye, o duvarların arkasında bir günün, bir insanın ve iki farklı bakış açısının hikâyesi…
---
1. Hücre 17: Demirin Soğuk Sesi
Ali, yıllardır hapishanede gardiyanlık yapan biri. Sert, disiplinli, ama aslında içinde derin bir adalet duygusu taşıyor.
O sabah, nöbet listesine baktığında “Hücre 17 – Tecrit Görevi” yazısını gördü. İçinde bir şey kıpırdadı. Tecrit hücresi, cezanın en soğuğuydu.
Orada kalan mahkûm, ne kimseyle konuşabilir, ne güneşi tam görebilirdi. Sadece dört duvar, bir yatak, bir demir kapı… ve kendi sesi.
Kapıyı açtığında içeride biri oturuyordu: Zeynep.
Yirmili yaşlarının sonundaydı. Sessizdi. Yüzünde ne korku vardı ne öfke — sadece bir boşluk.
Ali, görev gereği konuşmaması gerektiğini biliyordu, ama sessizlik insanın içine işliyordu.
Bir noktadan sonra sessizlik bile konuşur olurdu.
---
2. Tecrit: Yalnızlığın Bilime Sığmayan Hali
Tecrit, kanun dilinde “mahkûmun güvenlik veya disiplin gerekçesiyle diğer mahkûmlardan ayrılması” olarak tanımlanır.
Ama gerçek hayatta bu tanım, insanın aklına kazınan bir sessizlik demektir.
Zaman kavramı orada çözülür. Saat tıklamaz, sadece düşünceler akar.
Gözler bir noktaya takılır, ama zihin çoktan geçmişin koridorlarında gezinmeye başlar.
Psikologlar, uzun süreli tecridin insan beyninde duyusal yoksunluk sendromu yarattığını söylüyor.
Kişi, kendi iç sesini bile düşman gibi duymaya başlar.
Bir süre sonra, insan “bir ses” duymak için bile konuşur — duvarlara, kendi gölgesine, hatta sessizliğe.
---
3. Ali’nin Stratejisi: Çözüm Arayan Zihin
Ali, görevine sadıktı. Ancak içindeki insan tarafı, her gün o kapıyı açarken biraz daha ağırlaşıyordu.
Bir sabah, Zeynep’e bir bardak sıcak çay bıraktı. Kurallara aykırıydı, ama vicdanına uygundu.
Zeynep ilk başta dokunmadı. Sonra oharfleri yavaşça dudaklarından döküldü:
“Çay, dışarının kokusunu getiriyor.”
Ali o anda anladı ki tecrit sadece bedensel bir hapis değil; insanın kokulardan, seslerden, hatıralardan koparılmasıydı.
Erkekler genelde çözüm odaklıdır; Ali de öyleydi. “Bu kadını buradan nasıl kurtarabilirim?” diye düşündü.
Ama yasalar, disiplin, görev… bunların hepsi duvar gibiydi.
O da başka bir yol buldu: Zeynep’in aklını diri tutmak. Her sabah çayla birlikte bir kelime bırakmaya başladı.
“Umut.”
“Gökyüzü.”
“Affetmek.”
Zeynep o kelimeleri biriktirmeye başladı. Kendi duvarına yazdı, sessizliğini kelimelere çevirdi.
Belki de o kelimeler, insanın özgürlüğe açılan küçük delikleriydi.
---
4. Zeynep’in Dünyası: Empatiyle Örülü Sessizlik
Zeynep, dışarıda bir öğretmendi. Suçu, protestoya katılmaktı.
Ne birini öldürmüştü, ne çalmıştı. Ama “düzeni bozmak”la suçlanmıştı.
Tecrit onun için sadece ceza değil, unutulma korkusuydu.
İnsanlar onu dışarıda unuttuğunda, o da kendini unutmaktan korkmaya başladı.
Kadınlar genellikle olayları ilişki ve duygular üzerinden okur.
Zeynep de öyle yaptı.
Ali’nin her bıraktığı kelimeyi bir insana, bir hatıraya bağladı.
“Umut” kelimesini annesinin sesiyle; “Gökyüzü”nü çocukluğundaki bir sabahla; “Affetmek”i ise kendisiyle eşitledi.
Tecrit, insanı içsel bir aynaya bakmaya zorlar.
Zeynep o aynada, geçmişinin tüm renklerini gördü: hataları, doğruları, eksik kalan sevgileri…
Ve fark etti ki, dışarı çıkmadan da insan kendi içinde bir yolculuğa çıkabiliyor.
---
5. Zamanın İçinde Bir Gün: Sessizlik Çözülüyor
Bir sabah Ali hücreye girdiğinde duvarda yeni bir kelime gördü: “Dinlemek.”
Zeynep ilk kez kendi kelimesini yazmıştı.
O gün, Ali görev formuna kısa bir not ekledi: “Mahkûm psikolojik olarak stabil.”
Ama kendi içinden geçen cümle bambaşkaydı: “Mahkûm insan kalmayı başarıyor.”
Günler geçti.
Ali’nin kelimeleri azaldı, Zeynep’in kelimeleri çoğaldı.
Duvarlar artık sadece beton değil, bir hikâyeye dönüşmüştü.
Tecrit, onları iki uçtan birleştirmişti — biri dışarıdan, biri içeriden insan kalmaya çalışıyordu.
---
6. Çıkış Kapısı: Bir Cümlenin Gücü
Zeynep’in cezası bittiğinde, çıkış kapısında Ali vardı.
Hiç konuşmadılar.
Ali sadece küçük bir kâğıt uzattı. Üzerinde şu yazıyordu:
“Yalnızlık, insanın kendini duymasıdır; ama tecrit, o sesi susturmak.”
Zeynep gülümsedi.
Ardına baktığında, hücre 17’nin duvarlarında hâlâ kelimeler duruyordu.
Umut. Gökyüzü. Affetmek. Dinlemek.
Ve bir yenisi, kapının üstünde titrek harflerle: “Anlamak.”
---
7. Forumun Sorusu: Sizce Tecrit Ne Öğretir?
Hikâye burada bitiyor dostlar. Ama asıl mesele burada başlıyor.
Tecrit sadece hapishanede mi yaşanır sizce?
Günümüzde, telefon ekranlarının arkasında, kendi odalarımızda, sessizliğe gömülmüş hayatlarımızda da bir tür tecrit yok mu?
Ali gibi çözüm bulmaya çalışanlar, Zeynep gibi duygularla direnenler hepimiz değil miyiz aslında?
---
Tecrit, sadece dört duvar değil; bazen bir kalp mesafesi, bazen bir suskunluk kadar yakın.
Siz olsaydınız, o duvarlara hangi kelimeyi yazardınız?
Selam dostlar,
Bugün sizlerle uzun zamandır içimde taşıdığım bir hikâyeyi paylaşmak istiyorum. Belki bir filmden değil, ama hayatın ta kendisinden süzülmüş bir hikâye bu. Konusu biraz ağır, ama eminim hepiniz bir yerinden kendinizi bulacaksınız.
Hapishanede “tecrit” denilen şeyin ne anlama geldiğini hep kitaplardan ya da haberlerden okuruz. Ama ya o duvarların ardında bir insanın ruhunda neler yaşandığını, o sessizliğin içinde yankılanan tek bir nefesin bile nasıl çığlığa dönüştüğünü hissetsek?
İşte bu hikâye, o duvarların arkasında bir günün, bir insanın ve iki farklı bakış açısının hikâyesi…
---
1. Hücre 17: Demirin Soğuk Sesi
Ali, yıllardır hapishanede gardiyanlık yapan biri. Sert, disiplinli, ama aslında içinde derin bir adalet duygusu taşıyor.
O sabah, nöbet listesine baktığında “Hücre 17 – Tecrit Görevi” yazısını gördü. İçinde bir şey kıpırdadı. Tecrit hücresi, cezanın en soğuğuydu.
Orada kalan mahkûm, ne kimseyle konuşabilir, ne güneşi tam görebilirdi. Sadece dört duvar, bir yatak, bir demir kapı… ve kendi sesi.
Kapıyı açtığında içeride biri oturuyordu: Zeynep.
Yirmili yaşlarının sonundaydı. Sessizdi. Yüzünde ne korku vardı ne öfke — sadece bir boşluk.
Ali, görev gereği konuşmaması gerektiğini biliyordu, ama sessizlik insanın içine işliyordu.
Bir noktadan sonra sessizlik bile konuşur olurdu.
---
2. Tecrit: Yalnızlığın Bilime Sığmayan Hali
Tecrit, kanun dilinde “mahkûmun güvenlik veya disiplin gerekçesiyle diğer mahkûmlardan ayrılması” olarak tanımlanır.
Ama gerçek hayatta bu tanım, insanın aklına kazınan bir sessizlik demektir.
Zaman kavramı orada çözülür. Saat tıklamaz, sadece düşünceler akar.
Gözler bir noktaya takılır, ama zihin çoktan geçmişin koridorlarında gezinmeye başlar.
Psikologlar, uzun süreli tecridin insan beyninde duyusal yoksunluk sendromu yarattığını söylüyor.
Kişi, kendi iç sesini bile düşman gibi duymaya başlar.
Bir süre sonra, insan “bir ses” duymak için bile konuşur — duvarlara, kendi gölgesine, hatta sessizliğe.
---
3. Ali’nin Stratejisi: Çözüm Arayan Zihin
Ali, görevine sadıktı. Ancak içindeki insan tarafı, her gün o kapıyı açarken biraz daha ağırlaşıyordu.
Bir sabah, Zeynep’e bir bardak sıcak çay bıraktı. Kurallara aykırıydı, ama vicdanına uygundu.
Zeynep ilk başta dokunmadı. Sonra oharfleri yavaşça dudaklarından döküldü:
“Çay, dışarının kokusunu getiriyor.”
Ali o anda anladı ki tecrit sadece bedensel bir hapis değil; insanın kokulardan, seslerden, hatıralardan koparılmasıydı.
Erkekler genelde çözüm odaklıdır; Ali de öyleydi. “Bu kadını buradan nasıl kurtarabilirim?” diye düşündü.
Ama yasalar, disiplin, görev… bunların hepsi duvar gibiydi.
O da başka bir yol buldu: Zeynep’in aklını diri tutmak. Her sabah çayla birlikte bir kelime bırakmaya başladı.
“Umut.”
“Gökyüzü.”
“Affetmek.”
Zeynep o kelimeleri biriktirmeye başladı. Kendi duvarına yazdı, sessizliğini kelimelere çevirdi.
Belki de o kelimeler, insanın özgürlüğe açılan küçük delikleriydi.
---
4. Zeynep’in Dünyası: Empatiyle Örülü Sessizlik
Zeynep, dışarıda bir öğretmendi. Suçu, protestoya katılmaktı.
Ne birini öldürmüştü, ne çalmıştı. Ama “düzeni bozmak”la suçlanmıştı.
Tecrit onun için sadece ceza değil, unutulma korkusuydu.
İnsanlar onu dışarıda unuttuğunda, o da kendini unutmaktan korkmaya başladı.
Kadınlar genellikle olayları ilişki ve duygular üzerinden okur.
Zeynep de öyle yaptı.
Ali’nin her bıraktığı kelimeyi bir insana, bir hatıraya bağladı.
“Umut” kelimesini annesinin sesiyle; “Gökyüzü”nü çocukluğundaki bir sabahla; “Affetmek”i ise kendisiyle eşitledi.
Tecrit, insanı içsel bir aynaya bakmaya zorlar.
Zeynep o aynada, geçmişinin tüm renklerini gördü: hataları, doğruları, eksik kalan sevgileri…
Ve fark etti ki, dışarı çıkmadan da insan kendi içinde bir yolculuğa çıkabiliyor.
---
5. Zamanın İçinde Bir Gün: Sessizlik Çözülüyor
Bir sabah Ali hücreye girdiğinde duvarda yeni bir kelime gördü: “Dinlemek.”
Zeynep ilk kez kendi kelimesini yazmıştı.
O gün, Ali görev formuna kısa bir not ekledi: “Mahkûm psikolojik olarak stabil.”
Ama kendi içinden geçen cümle bambaşkaydı: “Mahkûm insan kalmayı başarıyor.”
Günler geçti.
Ali’nin kelimeleri azaldı, Zeynep’in kelimeleri çoğaldı.
Duvarlar artık sadece beton değil, bir hikâyeye dönüşmüştü.
Tecrit, onları iki uçtan birleştirmişti — biri dışarıdan, biri içeriden insan kalmaya çalışıyordu.
---
6. Çıkış Kapısı: Bir Cümlenin Gücü
Zeynep’in cezası bittiğinde, çıkış kapısında Ali vardı.
Hiç konuşmadılar.
Ali sadece küçük bir kâğıt uzattı. Üzerinde şu yazıyordu:
“Yalnızlık, insanın kendini duymasıdır; ama tecrit, o sesi susturmak.”
Zeynep gülümsedi.
Ardına baktığında, hücre 17’nin duvarlarında hâlâ kelimeler duruyordu.
Umut. Gökyüzü. Affetmek. Dinlemek.
Ve bir yenisi, kapının üstünde titrek harflerle: “Anlamak.”
---
7. Forumun Sorusu: Sizce Tecrit Ne Öğretir?
Hikâye burada bitiyor dostlar. Ama asıl mesele burada başlıyor.
Tecrit sadece hapishanede mi yaşanır sizce?
Günümüzde, telefon ekranlarının arkasında, kendi odalarımızda, sessizliğe gömülmüş hayatlarımızda da bir tür tecrit yok mu?
Ali gibi çözüm bulmaya çalışanlar, Zeynep gibi duygularla direnenler hepimiz değil miyiz aslında?
---
Tecrit, sadece dört duvar değil; bazen bir kalp mesafesi, bazen bir suskunluk kadar yakın.
Siz olsaydınız, o duvarlara hangi kelimeyi yazardınız?